تخته سیاه

فیلمنامه

مردانی که لباس کُردی به تن دارند و تخته‏های سیاهی را بر دوش می‏کشند از پیچ جاده کوهستانی پیدا می‏شوند. از آن میان یکی که از این پس او را «معلم اول» می‏نامیم، با معلم دیگری درد دل می‏کند. او شاکی است که چرا معلم شد وحالا مجبور است برای همه عمر در جستجوی شاگردانی که حاضر نیستند درس بخوانند آوارگی کند.
از دور صدایی گنگ در کوه می‏پیچد. معلم‏ها نگران می‏شوند. صدا رفته رفته نزدیک تر می‏شود. معلم‏ها می‎دوند و خود را زیر تخته‏های سیاه استتار می‏کنند تا هلیکوپترهایی که از بالای سر آن‏ها می‏گذرند آن‏ها را نبینند. صدای هلیکوپترها دور می‏شود و صدای کلاغ جای آن‏ها را می‏گیرد. یکی از معلم‎ها که از این پس او را «معلم دوم» می‏نامیم، از لای تخته‏ها سر بیرون می‏کند و به صدای کلاغ‏ها چون خود آن‏ها پاسخ می‏دهد. کلاغ‏ها آرام شده دور می‏شوند. معلم‏ها برمی‏خیزند و به قصد استتار تخته‏ های سیاه خود را گِل مالی می‏کنند و راه می‏افتند.کمی بعد راه معلم اول و دوم از دیگران جدا می‎شود و کمی بعدتر معلم اول راهی روستا‏ها می‏شود و معلم دوم راهی ارتفاعات می‏شود تا شاید کسانی را در میان چوپان‏ها بیابد که حاضر باشد کلمه‏ای بیاموزد و در ازای آن معلم‏ها را با لقمه‏ای نان سیر کند.